Pizza, to danie, które podbiło świat. Mało kto zdaje sobie sprawę z tego, że w zależności od regionu Włoch, sposób jej przygotowania może znacznie różnić się od siebie. Neapol i Rzym oferują dwa fundamentalnie różne podejścia do tego dania. W tym artykule przyjrzymy się, co dokładnie różni pizzę neapolitańską od rzymskiej. Zwracając uwagę na składniki, metodę przygotowania oraz charakterystyczne cechy.
Charakterystyka pizzy neapolitańskiej
Pizza neapolitańska jest prawdziwym klasykiem, który ma swoje korzenie w południowych Włoszech. Charakteryzuje się przede wszystkim swoim cienkim, ale miękkim i elastycznym spodem, który u wierzchu staje się grubszy. Tworząc charakterystyczny, wypukły brzeg zwanym „cornicione”. Ciasto przygotowuje się z bardzo prostej mieszanki mąki, wody, drożdży i soli. Jest ono wyrabiane ręcznie lub za pomocą wolnoobrotowej mieszarki, co pozwala zachować jego lekkość i porowatość. Po wyrobieniu ciasto musi odpoczywać, często przez wiele godzin, co pozwala drożdżom pracować i nadaje ciastu głębię smaku.
Kolejnym kluczowym aspektem pizzy neapolitańskiej jest jej pieczenie. Piekarniki do pizzy neapolitańskiej są zazwyczaj opalane drewnem, osiągając temperaturę do 485 stopni Celsjusza. Dzięki temu pizza jest gotowa już po 60-90 sekundach pieczenia. Taki sposób obróbki termicznej sprawia, że składniki na wierzchu pizzy, takie jak świeże pomidory, mozzarella i bazylia, pozostają świeże i pełne smaku. W efekcie, pizza neapolitańska zachowuje swoją charakterystyczną wilgotność na środku, co jest cenione przez miłośników tego dania.
Charakterystyka pizzy rzymskiej
Zupełnie inna jest pizza rzymska, która może występować w dwóch głównych odmianach: cienka i chrupiąca „alla pala” oraz nieco grubsza „al taglio”. W obu przypadkach ciasto jest zazwyczaj bardziej kruche i suchsze niż w wersji neapolitańskiej, a jego chrupkość jest wynikiem dłuższego procesu fermentacji i zastosowania niższej temperatury pieczenia. Ciasto na pizzę rzymską często zawiera niewielką ilość oliwy z oliwek, co dodatkowo wpływa na jego teksturę i smak.
Pizza „alla pala” pieczona jest na dużej, płaskiej łopacie, co nadaje jej charakterystyczną, prostokątną formę. Jest ona zazwyczaj cieńsza niż neapolitańska, z minimalnym brzegiem, co sprawia, że idealnie nadaje się do chrupania. Natomiast pizza „al taglio” serwowana jest zazwyczaj na kawałki. Co jest popularne w rzymskich barach i pizzeriach jako przekąska na wynos.
Pieczona w piecach elektrycznych lub gazowych, pizza rzymska osiąga idealną chrupkość. Temperatury pieczenia są zazwyczaj niższe niż w przypadku pizzy neapolitańskiej, co pozwala na równomierniejsze i dłuższe pieczenie. Składniki używane na pizzę rzymską są podobne do tych na pizzę neapolitańską, jednak ze względu na suchsze ciasto i jego neutralniejszy smak, mogą być one bardziej zróżnicowane i eksperymentalne.
Podczas gdy pizza neapolitańska skupia się na prostocie składników i szybkości pieczenia. To przekłada się na głęboki smak i aromatyczne doznania, pizza rzymska oferuje bardziej zróżnicowaną teksturę i formę. Co czyni ją doskonałą opcją dla tych, którzy cenią sobie chrupkość i innowacyjność w kuchni. Obydwa style mają swoje unikalne zalety i znajdują zwolenników na całym świecie. Wybór między nimi często zależy od osobistych preferencji, a odkrywanie ich różnic może być prawdziwą przyjemnością dla każdego miłośnika pizzy.
Autor: Mateusz Zawadzki
